Rozdział VIII

   Inga z językiem na brodzie i torbą przewieszoną przez ramię biegła ze stacji metra pod bliźniak w którym mieszkała. Luiz stał przed budynkiem z rękami w kieszeniach, kołysząc się w tył i przód jakby chorował na chorobę sierocą. Na brązowe loki nasadził błękitną, klubową czapkę dopasowaną do pikowanej kurtki. Inga jakby dla kontrastu miała na sobie czerwoną kurtkę z białymi refleksami z logiem Arsenalu na piersi.
    - Wyglądamy dość specyficznie. - David przywitał się z przyjaciółką biorąc od niej torbę. - Wchodzisz na górę czy od razu jedziemy na zakupy?- zapytał.
    - Załatwmy od razu zakupy. - odpowiedziała
    - No to w drogę!- wysupłał z kieszeni kluczyki odblokowując guzikiem drzwi do wozu. Po piętnastu minutach zajechali pod Tesco. Kilku kibiców rozpoznało Luiza błagając go o podpis i zdjęcie, Inga czuła się zszokowana bo jeden z chłopaków rozpoznał w niej piłkarkę Arsenal Ladies.
    - Jest pani świetna!- wyszczerzył się do zdjęcia robionego przez Davida. - Pan też, ale jestem fanem Arsenalu.
    - Muszę to jakoś przeżyć. - oddał nastolatkowi smartfona.
    Dalsza część zakupów przebiegła spokojnie, po kilkunastu minutach wychodzili z supermarketu z siatami wyładowanymi zakupami.
    David pomógł przyjaciółce w zaniesieniu zakupów do jej mieszkania, jednak zaraz potem ulotnił się niczym metaforyczna kamfora. Nienawidził gotować a na pomoc kuchenną również się nie nadawał, poza tym przed nadejściem dziewcząt z Arsenal Ladies musiał się odstrzelić.
    Inga przygotowała trzy dipy, do kolorowych misek z Ikei wysypała pikantne krakersy i chipsy, które zamierzała obsypać solidną porcją żółtego sera i zapiec w mikrofali. David obiecał zamówić pizzę, gdy dziewczyny już przyjdą. Dzisiaj nie mogli sobie pozwolić na nadmierne opilstwo musiało więc wystarczyć chilijskie wino, piwo i Somersby.
    Po przygotowaniu poczęstunku, piłkarka w ekspresowym tempie udała się pod prysznic ciesząc się w duchu, że nie ma długich włosów. Zabiegi pielęgnacyjne i kosmetyczne zajęły jej całe dziesięć minut, kolejne pięć wygrzebanie z szafy jeansów i t-shiru. Loczek czekał już na nią w salonie zajadając się żelkami w kształcie misiów.
    - Myszkowałeś mi w szafce kuchennej!- wskazała w niego oskarżycielskim palcem.
    - Byłem głodny. - wystawił jej język w dalszym ciągu pałaszując żelki.
    - Trzeba było zrobić sobie kanapkę, albo zjeść chipsy.
    - Byłem głodny na słodkie!- przekonywał z rozbrajajacą szczerością.
    - Luiz jesteś niemożliwym przypadkiem, całkowicie beznadziejny. - dała spokój. W końcu utrata żelek nie była aż tak dotkliwa a jak będzie u niego z wizytą to zje mu wszystkie tik taki, które poupychał w szafce nad zlewem.
    - Takiego mnie kochasz. - uśmiechnął się szeroko, pędząc na dół gdyż nadchodzili pierwsi goście.
Okazało się, że na dole czeka spora grupka dziewcząt odzianych w kolorowe płaszcze. Luiz zachichotał witając się z każdą i flirtując w niemożliwy sposób. Impreza rozkręcała się na dobre, nie było tylko Ciary, która miała przyprowadzić kolegę i Maty. Ten zjawił się po godzinie z wypiekami na twarzy i butelką szampana w ręce.
    Posłał Indze maślane spojrzenie, jednak nie miał sposobności żeby gospodyni zajęła go konwersacją, gdyż przysiadła się do niego Faye. Po kilkunastu minutach Hiszpan rozluźnił się na tyle, że dyskutował z Angielką o literaturze jej kraju.
    - To mól książkowy. - Luiz szepnął do Helen konspiracyjnie. - Płacze na Titanicu!
    - Sam płaczesz na nim Loczku. - wyzłośliwiła się Inga.
    - Wcale nie! Wpadł mi do oka chips a ty od razu założyłaś, że wzrusza mnie los Leonarda i Kate! - bronił się David.
    - Dobra, dobra... Nie słuchajcie go, Loczek to bardzo uczuciowe zwierzątko. - Szwedka pogłaskała go po lokach niczym ukochanego psiaka.
    - A może zatańczymy?- zaproponowała Yvonne.
    - Jestem za!- dodała Helen.
Reszta dziewczyn podłapała pomysł, David puścił na cały regulator najnowszy przebój Pharella Williamsa- Happy.
   Towarzystwo poczęło się wyginać i podskakiwać, Loczek podskakiwał jak sprężyna, okręcając w sambie poszczególne koleżanki Ingi.
    - Because I’m happy. - wykrzyczały dziewczyny.
    - Clap along if you feel like a room without a roof - odśpiewał David.
Because I’m happy - klasnęła Inga.
Clap along if you feel like happiness is the truth - odśpiewały dziewczyny.
    Wszyscy kręcili się po salonie, wpadając na siebie jak kolorowe piłki. Szwedka nie zauważyła, że ktoś wcześniej dzwonił do drzwi a w progu stanęła Ciara w towarzystwie wysokiego bruneta o nieprawdopodobnie ciemnych niczym u jelonka oczach.
    Inga zahamowała przed towarzyszem koleżanki, zarumieniona i potargana jakby przed chwilą wyszła z karuzeli.
    - Cześć. - uśmiechnęła się szeroko. - Jestem Inga.
    - Bam...to znaczy Łukasz. - odpowiedział jej rozbawiony. - Ciekawa impreza.
    - No to przedstawianie mamy z głowy, pogadajcie sobie a ja lecę przywitać się z resztą. - Ciara rozsiadła się koło Davida dając mu się kokietować. Inga spojrzała na Loczka otoczonego przez niewiasty niczym przedszkolaki kłębiące się koło wychowawczyni. Mata i Faye zniknęli gdzieś razem a lekko onieśmielony     Łukasz podążył za Ingą do kuchni, osłoniętej od salonu aneksem. Z pomieszczenia obok co rusz słychać było wybuchy śmiechu dziewcząt zabawianych przez Brazylijczyka. Obrońca Chelsea był w siódmym niebie, on i tabun rozchichotanych dziewcząt czyli coś co tygrysy lubią najbardziej.
    Tymczasem Inga bezskutecznie próbowała się dodzwonić do pizzerii.
    - Może byśmy zrobili pizzę?- zaproponował bramkarz Arsenalu.
    - A potrafisz?
    - Jeśli tylko masz składniki to możemy coś podziałać. - uśmiechnął się szeroko.
Inga skapitulowała, ten chłopak był tak sympatyczny i tak różny od bezczelnego Lamparda. No właśnie Lampard! Zawsze musi wcisnąć się w jej myśli, już to robiło z niego irytujący okaz.
    - Drożdże, ciepła woda i olej do jednej miseczki. Mąka i trzeba to wszystko rozmieszać, wyrobić i zostawić do wyrośnięcia. Widzę, że masz w szafce specjalną miskę do ciast drożdżowych. - wskazał błękitno- białe plastikowe naczynie z gumowaną pokrywką. - Do przetartych pomidorów dodamy bazylię i czosnek, będzie sos. Masz mozarellę?
    - Mam. - wyciągnęła z lodówki pokaźny kawałek sera. - David za nią przepada, robię mu czasem zapiekanki na kolacje.
    - Darmowa kuchnia sąsiedzka?- zapytał pracowicie ugniatając ciastko.
    - Coś w tym stylu. - odpowiedziała podając mu olej.
    - Widziałem cię ostatnio w akcji. - spojrzał na nią. - Jesteś świetna, idealnie wpasowujesz się w koncepcję arsenalowskich dziewcząt. Nawet Wojtek Szczęsny był pod wrażeniem.
    - Nie omieszkał tego pokazać. - burknęła.
    - Słyszałem co mówi o tobie w szatni. Nie powinnaś się przejmować, Wojtek jeśli chodzi o kontakty z kobietami jest jak dwuletnie dziecko, któremu zabrało się zabawkę.
    - Zachowuje się jak buc. - Inga nie chciała przyjąć usprawiedliwiania chamstwa kolegi Łukasza.
    - To prawda. Ale wszyscy puknęli się w czoło. Arsene kazał mu ciebie przeprosić, ale Wojtek jest butny jak urażona nastolatka. Pewnie mu głupio.
    - Powinno mu być głupio. - Inga zacięcie kroiła mozarellę.
    - Może zmieńmy temat. - zaproponował pojednawczo.
   
    Inga przytaknęła nie chcąc kontynuować rozmowy o koledze Łukasza. Bambi okazał się świetnym rozmówcą, bardzo oczytanym i zaznajomionym z historią Londynu. Podczas wypiekania pizzy umówili się na wycieczkę do Tower, które Inga zawsze chciała obejrzeć.
Bramkarz Arsenalu zaimponował Szwedce wiedzą i sposobem bycia, był bardzo różny od nachalnego Szczęsnego, wkurzającego ją Lamparda i rozbrykanego Loczka.
    Towarzystwo przyjęło wejście pizzy z głośnymi pogwizdywaniami. Po posiłku dziewczyny postanowiły wyciągnąć Davida na dyskotekę, nazajutrz zarówno Arsenal Ladies jak i Chelsea miały wolne. Inga wolała zostać w domu, zaś Mata i Faye przepadli na długo zanim na stół wjechała pizza. Komórka pani kapitan milczała jak zaklęta a i Juan nie odbierał swojej. Łukasz został z Ingą zgłaszając się jako pomocnik do sprzątania. Potem grzecznie się pożegnawszy zniknął w taksówce, którą wcześniej zamówił.

    Kilka dni później Frank zły na cały otaczający go wszechświat rozsiadł się na kanapie w swoim ekskluzywnym salonie, oglądając wiadomości.
    Dzień wcześniej wrócił do gry po miesięcznej przerwie i znów musiał się poddać, gdyż jego biodro odmówiło mu posłuszeństwa. Dwa tygodnie pauzowania i kolejna frustrująca sytuacja w jego życiu. W dodatku Luiz nieopatrznie chlapnął, że jego sąsiadka coraz częściej spotyka się z drugim bramkarzem Arsenalu- Łukaszem Fabiańskim.
    Nie powinno go to interesować, bo Inga była tylko znajomą, która wybitnie działała mu na nerwy i która jeszcze nie tak dawno leciała na niego, ale coś w całej tej sytuacji bardzo go wkurzało.
Fabian był starszy od Szwedki zaledwie o pięć lat a nie jak on o dwanaście. Po co w ogóle roztrząsa zawiłości wiekowe między nim, bramkarzem Arsenalu i Ingą? Czuł, że dopada go kryzys wieku średniego. W dodatku wysiada mu biodro i boli kopano. Co za paskudny dzień!
    Z rozmyślań wyrwał go dźwięk dzwonka, po którym nastąpiło spektakularne wejście jego managera. Brodaty rozsiadł się na kanapie, odpalając z elektrycznej zapalniczki kubańskie cygaro.
    - Coś taki pochmurny, Franiu?- zapytał jakby nigdy nic. - Będziesz żył staruszku.
Lampard zmierzył go lodowatym spojrzeniem.
    - Nie jestem stary!- niemalże warknął.
Nie dość, że miał skopany dzień, przeżywał kryzys wieku średniego to jeszcze jego własny manager dokopuje mu w taki sposób.
Harry spojrzał na podopiecznego z zaskoczeniem.
    - Źle spałeś kociaczku?- huknął donośnym basem. - Napij się whisky i ci przejdzie. Myślę, że zachowywałeś się w miarę grzecznie i możesz pokazać się na mieście z tą swoją skandynawską boginią o ile na horyzoncie nie będzie Szczęsnego i jego parszywej mordy. Swoją drogą myślałem, że Polacy są bardziej urodziwi.
    - Inga nie jest moją boginią!- powiedział trochę nazbyt wybuchowo. - Poza tym chodzi z urodziwszym od Szczęsnego Polakiem! - syknął ironicznie.
     Harry zamarł z cygarem w dłoni, niczym filmowy don Corleone. W jego zielonkawych oczkach zalśniła złośliwość. To taka para kaloszy! Piłkareczka zaczęła spotykać się z innym, młodszym chłopcem i to jest powód złości Frania.
    - Złamane serce, brylanciku?- zaciągnął się dymem. - Nie rób z siebie ramola, byle jaki jelonek nie odbije ci laski!
    - To nie jest moja laska!- powtórzył Lampard.
    - Dlaczego się tak złościsz Frankie?- Harry zdziwił się na pokaz. Nie od parady nazywają go starym lisem i wiedział dokładnie co się kołacze po łepetynie Lamparda.
    - Bo mnie wkurzasz!
    - Nie wkurzam cię, jak przyszedłem to już byłeś podminowany jak moja eks małżonka przed okresem. Powinieneś umówić się z tą blondyneczką a tak użalasz się i jęczysz jak niezdrowa dupa!
    - Nie jęczę!- żachnął się Lamps. - Odpoczywałem a ty przylazłeś i pieprzysz mi jakieś farmazony.
    - A co ty jesteś nietykalna dziewica i nic ci nie można powiedzieć?- brodaty zapytał z jadowitą słodyczą.
    - Odpieprz się Harry. Chcę zostać sam! - mruknął Frank.
   Manager podniósł z kanapy swoje sporych rozmiarów cielsko, zgasił papierosa w niedopitej szklance whisky, po czym bez słowa wyszedł z salonu Lamparda. Niech w końcu ten angielski gołodupiec umówi się z tą piłkarką, bo on nerwowo z nim nie wytrzyma!

__________________________________________________________________________
Witajcie!
Nie było mnie dwa tygodnie i narobiłam zaległości w waszych i swoich opowiadaniach. Nie cierpię przedwiośnia bo albo jestem chora, albo zagoniona, albo mój komputer odmawia współpracy. Jeśli jeszcze do którejś z Was nie zajrzałam to wyrażam głęboki żal i idę się samoubiczować, ale nie nadążam! 
Ale rozdział jest! Bambi się pojawił i chyba trochę namiesza w kotle. Czekam na Wasze opinie i powoli lecę nadrabiać blogi na które jeszcze nie dotarłam! 
Załączam focię kucponkowo- smutnego Franusia!
                                                                          Pozdrawiam Fiolka :*