Prolog

                                                        Prolog


Anderlecht 


Inga przechadzała się ulicami Anderlechtu, mając świadomość tego, że żegna się z nim na długi czas.
Przybyła do Belgii jako siedemnastolatka, z wielką chęcią rozwijania swoich umiejętności piłkarskich w lokalnej, damskiej drużynie, ale nie przewidziała, że sześć lat w Belgii upłynie tak szybko. Władze Anderlechtu zgodziły się, by przeszła do Arsenalu za dwa miliony euro jeszcze w zimowym okienku transferowym.
    Tydzień temu poleciała na testy medyczne do Londynu a teraz musi rozstać się miasteczkiem, które było jej domem przez pierwsze lata zawodowej pracy.
Z żalem spojrzała w stronę domu Erazma z Rotterdamu pod którym przeżyła swój pierwszy poważny pocałunek. Było to słodko gorzkie wspomnienie, gdyż obiekt jej dziewczęcych uczuć Jean Paul okazał się potem kompletny dupkiem, ale nie chciała o tym teraz myśleć.
    Za dwie godziny będzie już w samolocie do Londynu, by tam zacząć wszystko od przysłowiowej czystej kartki.
Tylko los wie, co na niej zapisze i czy Anglia- kolebka światowego futbolu okaże się dla niej ziemią obiecaną, oraz spełnieniem dziecięcych marzeń o światowej sławie i sukcesach.
    - Londynie! Przybywam!- wykrzyknęła idąc w stronę zaparkowanej za rogiem taksówki.

Kilka godzin później.
Heathrow 

    Największe lotnisko w Europie wyglądało w ten styczniowy piątek, jak wielki bzyczący ul. Wyspy Brytyjskie raczył nawiedzić kolejny kataklizm o mitologicznym imieniu Hercules, które pasowało do orkanu sprawiającemu lanie mieszkańcom Zjednoczonego Królestwa. Przez ulewne deszcze i wichury poszczególne loty zostały odwoływane a to, że Inga dotarła do Londynu bez szwanku, zawdzięczała tylko i wyłącznie aniołowi stróżowi.
    Samolot, którym leciała wpadł w strefę silnych turbulencji, co za tym idzie, przez większą część podróży czuła się jak sardynka w puszce, którą ktoś wrzucił do pralki.
Z uczuciem ulgi opuściła latającą maszynę, zmierzając w stronę spokojnego lądu, którym wydała jej się hala przylotów na głównym londyńskim lotnisku. Jakże wielkie było jej zaskoczenie, gdy ujrzała biegającą tam i z powrotem skłębioną  ludzką masę, sprawdzającą migające tablice lotów. Przy większości z nich wyświetlał się na czerwono, złowrogi napis- "Lot zawieszony".
    Bardziej zdesperowani pasażerowie, próbowali płaczem, krzykiem, tudzież skleconymi na poczekaniu argumentami wymuszać na obsłudze lotniska informacje o swoich połączeniach.
Większość podróżnych opuszczała lotnisko z minami adekwatnymi do aktualnej, angielskiej aury pogodowej, inni zaś zalegali plastikowe krzesła, oraz podłogi w oczekiwaniu na dalsze decyzje i informacje.
    Inga jeszcze raz podziękowała swojemu niezawodnemu aniołowi za opiekę i szczęśliwe dotarcie do celu, po czym ruszyła w stronę wyjścia. Złośliwiec  stróż, jednak nie chciał być tak do końca litościwy, bo chwilę później poślizgnęła się na niezidentyfikowanym przedmiocie i runęła jak długa twarzą w dół. Przed oczami stanęła jej wizja utraty przedniego uzębienia, jednak w porę jakaś dobra dusza uchroniła ją od upadku. Zawisła kilka centymetrów od podłogi, przytrzymywana w talii przez silne, najprawdopodobniej męskie dłonie.
    Posiadacz tego niemalże bramkarskiego refleksu, godnego samego Ikera Casillasa ,uniósł ją do góry i postawił w pozycji człowieka wyprostowanego zwanego także homo sapiens.
Spojrzała na swego wybawcę wzrokiem, który najpewniej posiadały heroiny z romansów,wdzięczne głównemu bohaterowi za uratowanie życia. Osobnik stojący przed nią raczej nie wyglądał na hiroła ratującego mdlejące niewiasty. Był wyższy od niej i co było powodem fali zalewającej ją zazdrości, posiadał najpiękniejsze złocisto-brązowe loki, jakie w życiu widziała. Cherubiny z barokowych obrazów i rzeźb zalewała w tym momencie żółć. Od pucołowatego amorka różnił go słuszny wzrost, co było dla niej miłą odmianą. Sama posiadała metr osiemdziesiąt wzrostu i fajnie było, popatrzeć na przedstawiciela płci męskiej z pozycji osoby niższej.
Wysoki cherubin widząc, że przygląda mu się z zaciekawieniem postanowił przemówić.
    - Wszystko w porządku?- zapytał po angielsku z obcym, najprawdopodobniej południowym akcentem.
 - Jesteś cała?
    - Mam dwie ręce, dwie nogi, uszczerbku w uzębieniu nie zdiagnozowałam. - uśmiechnęła się do niego, zarażając się wesołością.
    Chłopak zaśmiał się potrząsając sprężynującymi lokami. W myślach nazwała go Loczkiem, bo przez tą niecodzienną jak na przedstawiciela płci męskiej fryzurę, przypominał jej  sprężynkę. Jego loki żyły swoim życiem, przypominając jej piosenkę z lat dziecinnych o loczku w kolorze słońca w tym przypadku słoneczne przebłyski migały pomiędzy jasnobrązowym pasmami jego włosów.
    - Wybacz, że się nie przedstawiłem. David Luiz do usług szanownej pani, ratuję w opresjach młode damy, udzielam informacji i jestem świetnym rozmówcą. - zaśmiał się ubawiony swoją przemową.
    - Inga Bergman.- wyciągnęła rękę, ściskając jego muśniętą opalenizną dłoń. - Jesteś Hiszpanem?
    - Jestem szalonym Brazylijczykiem tańczącym na sambodronie.
Zachichotała wyobrażając sobie Davida ubranego w kostium brazylijskiej tancerki.
    - Trochę nie wyglądasz. - spojrzała na jego ciemne jeansy i błękitną kurtkę z herbem Chelsea Londyn.
    - A na kogo wyglądam? - zapytał zezując na dwójkę nastolatków, którzy znając życie rozpoznali w nim obrońcę Chelsea.
    - Na obrońcę Chelsea?- zapytała wskazując dzieci biegnące w jego stronę z iphone'ami.
Luiz przewrócił oczyma pozując z chłopcami do zdjęcia, podpisując im plecaki i uśmiechając się do ich rozanielonych matek.
    - Wybacz, taka praca. - wywrócił oczami w zabawny sposób. - Jesteś ze Skandynawii? Niemiec?
    - Jestem Szwedką, ale przyleciałam z Brukseli.
    - Pracujesz jako europosłanka?
    - Jestem obrońcą. - odpowiedziała wprost, czekając na jego reakcję.
    - Obrońcą sądowym?
Miała ochotę pacnąć go w loki.
    - Gdybym była obrońcą sądowym, to powiedziałabym prawnikiem. Jestem prawym obrońcą na boisku i właśnie przyleciałam do nowego klubu. Będę grać w Arsenalu.
Oczy Luiza zalśniły podziwem i radością.
    - No to trzeba było od razu mówić, że jesteśmy z tej samej piaskownicy!- klasnął w dłonie.
    - Nie ekscytuj się tak, gramy w innych klubach. - tonowała jego zachwyt.
David nic sobie nie zrobił z jej przemowy. Kiedyś słyszała takie określenie "jarać się jak murzyn bateryjką", właśnie tak w tym momencie wyglądał obrońca The Blues.
    - Złapałem w locie kobietę po fachu i mam się nie jarać? - objął ją ramieniem, jakby byli starymi kumplami. - Pani Kanonierko, jeśli jesteś dzisiaj wolna to zapraszam na imprezę do mnie!
    - Nie wiem czy powinnam...- zawahała się. W końcu nie znała Luiza od dawna i było dla niej dziwne, że chce się zaprzyjaźnić z kimś z wrogiego obozu.
    - Oj daj spokój. - zabrał jej walizkę. - Poznam cię z moimi kolegami, obiecuję że będziemy grzeczni i żaden nie wejdzie w rolę seryjnego mordercy ani gwałciciela.
    Złożył dłonie jak do modlitwy a jego oczy patrzyły błagająco, jak oczy kota ze Shreka. Nie mogła mu odmówić, wydawał się ciekawym rozmówcą i człowiekiem godnym zaufania. Nie miała żadnych planów na resztę dnia a w Londynie nie znała nikogo. Może Luiz był trochę szalony, ale to Brazylijczyk a ludzie z Ameryki Łacińskiej byli określani hiszpańskim mianem "loco".
Dała się więc zaprosić krejzolowatemu Panu Loczkowi, mając nadzieję, że nie będzie tego potem żałowała.

______________________________________________________________________

Witajcie!
Miałam ruszyć z tym opowiadaniem, zaraz po zakończeniu Ensueno, ale coś mnie natchnęło, żeby dodać je teraz.
Od początku.
Pewnie większość wie, że jestem fanką BVB i Realu Madryt i moja ręka nigdy nie napisała nic o klubie z Anglii, jednakże początki mojej przygody z kibicowaniem to Frank Lampard.
Skoro Lamps, to oczywiście Chelsea a jeśli The Blues to nie mogłam pominąć Davida Luiza. To opowiadanie będzie z serii słodko- gorzkich perypetii Ingi w chłodnej, stolicy Anglii. 
Jak mi wyjdzie, tego jeszcze nie wiem, ale mam nadzieję że przypadnie Wam do gustu! 
                                                               Pozdrawiam serdecznie Fiolka :*